Gassal, ikinci sezonunda yeni hikayeleri, derin diyalogları ve sarsıcı mesajlarıyla başladı. Hikaye, boş beleş konuşmaların havada uçuştuğu bir cehalet ikliminde geçiyor, insanın bu cehaletle nasıl yaşadığına hayret ediyorsunuz.
Ahmaklık, insanın içindeki boşluk kadar derinleşebilir mi, yoksa aslında onu besleyen de bu boşluk mudur? Önyargılar, bencillikle birleşiyor bu cehalet ikliminde. Zaten önyargılar hangi iklime yakışır ki?
Yeni sezonda en çok aşk var. Bayhan’ın baymadığı zamanlarda her şey yolunda. Bir çift göz defalarca vuruyor Baki’yi. Aşk bir insanı göğsünden vurduğunda, azmeden kendisi midir? Karşısındaki mi?
Özürler bekleniyor; yapılanlar için değil, yapılmayanlar için. Zaten en çok yapılmayan şeyler için dilenince anlamlı olur özürler. Belki de hiç anlamı yoktur. Özürün anlamından ne olur ki? Özür bir bedel değil ki. Özür, kapanmamış bir konuya giriş tümcesidir. Ne hesabı kapatır, ne yarayı sarar. Orada, insanın içinde durur, bir yaranın üzerinde.
Memleketimden insan manzaraları, bir resmi geçide dönüşüyor. Maskeli siyasi figürlerden açgözlülere; ardından, güler yüzün yakışmadığı meslek erbabına. Sonra, güler yüzü bir maske gibi yüzüne iliştirmiş meslek erbabı. Sonra, içinde zerre merhamet olmayan güruh katılıyor. Ardından korkaklar... Kendini çirkin sananlar... Oysa çirkinlik yüzde değil, yürektedir. Çirkinlik, bakılanda değil, bakanda gizlidir.
