Mücbir Sebep

Müjde Ar’ı yeniden izlemek güzeldi; ekranlarda uzun zamandır göremediğimiz değerli sanatçı, yeni bir karakterle sessizce, hep oradaymış gibi özlemle belirdi. İstanbul Ansiklopedisi, Zehra’nın mimarlık öğrencisi gözlerinden şehre bakarken hem belleğe hem de mekâna dokunuyor. Reşat Ekrem Koçu’ya saygıyla bir selam duruşu bu; ama bu selam, nostaljiden çok, hafızayı mimari bir yaklaşımla yeniden kurma çabasıyla anlam kazanıyor.

Yandaşlık, piramidin ve besin zincirinin, en altındaki, sade vatandaşın en büyük erdemidir. Yandaşlık, mesleklerden ve kimliklerden önce gelir. Herkesin doğrusu kendine, kolaycılığından uzakta, çok uzakta. Yandaşlık ortak vicdanın potasıdır. Yandaş dürüsttür, kendi iç sesinin huzurunda, kendisi için istediğinden daha iyisini başkası için de dileyebilendir. Yandaşlık empatinin adalet terazisidir. Yargılamadan önce anlamaya çalışmaktır. Yandaşlık, vatandaşın sorumluluk bilincid

Çağan Irmak'ın anlatımı, insanın içine işleyen bir hikaye. Yaratılan, insan ruhunun en karanlık köşelerinde dolaşıyor. Korkularımızın, zaaflarımızın, saplantılarımızın gölgesinde bir yolculuk… Sadece bir macera değil. Sadece bir gerilim değil. 

Orijinal adıyla Where The Crawdads Sing filmi, öncelikle başarılı bir kitap uyarlaması olarak öne çıkıyor. Doğaya, suya, gökyüzüne ve orada yaşayan tüm canlılara farklı bir pencereden bakan bir hikaye. Film, doğayı anlatmakla yetinmiyor; Kya’nın o dünyanın görünmeyen ve duyulmayan düzeniyle kurduğu bağı da merkeze alıyor.

Tabii platformundan bir sürpriz geldi. İlk sezonuyla Sürgünler, beklentisiz başladığım ama beni fazlasıyla şaşırtan bir yapım oldu. Yerli yapımlarda, iyi örneklerine nadiren rastladığımız hapishane temalı diziler arasında, kendine ayrıcalıklı bir yer edindi. Özgün hikayesi, yönetmenliği, senaryosu ve oyunculuklarıyla her unsuru özenle işlenmiş, dengeli ve etkileyici bir çalışma.

Bir zamanlar bu topraklarda, bozkırın delikanlıları Türkmenlerle birlikte Koca Yörükler yürüdü. Bazen zorunlu iskanlarla, bazen sürgünlerle, bazen de konacak bir avuç toprak bulamadan... Gün oldu, devran döndü; Anadolu, Efelerine, Lazlarına, Dadaşlarına, Gakgoşlarına, Yiğidolarına, Seğmenlerine yurt oldu.

Her insanın içinde bir karanlık vardır; insan, o karanlıkta bazen yolunu kaybeder. Kimi o karanlıkta pişmanlığını, kimi nefretini, kimi de yalnızlığını büyütür. Kimilerinin içindeki o karanlıkta ise bir barbar barınır.

Mukadderat, bir kadının meydan okumasıydı. Toplumun görünen ve görünmeyen sınırlarına sessiz ama derin bir başkaldırıydı. Sultan, alışılmışın çeperini nazik ama kararlı adımlarla kırdı; ne bağırdı ne ağladı. Sadece bir kürek toprak attı, "el alem ne der"in üstüne.

Kürk Mantolu Madonna, yalnızlığın, önyargıların, aşkın ve insan ruhunun derinliklerine inen eşsiz bir roman. Hayatın sıradan akışında kaybolmuş bir adamın, Raif Efendi'nin, bir tablo ve o tablonun ardındaki kadına duyduğu büyüleyici tutku, okuru sarsıcı bir içsel yolculuğa çıkarıyor.

Kendi fedakarlıklarına hayran bir kuşaktan, X kuşağına namı diğer kayıp kuşağa kalanlar: yokluklar, zorluklar, sözde özveriler… Her biri bir borç senedi gibi yapıştı üzerlerine. “Bizim zamanımızda” diye başlayan cümlelerin ardında, kendisinden sonra gelen herkes şanslı ve kıymet bilmezdi. Koruma adı altında yönlendiren, yönlendirme adı altında şekil vermeye çalışan bir kuşaktı onlar. 

Henüz paylaşacak bir şeyin olmadığı, bir çıkar kırıntısının insanlığı bulandırmadığı güzel anlarda; ben, ben, ben diye insanı ele geçirmeden az önce, içimizdeki hayvan. Ve o hayvan tepinmeye başlamadan, huzur içinde ayakta duran insanlık kısa bir zafer yaşar; herkes uzlaşır asgari müşterekte. 

Gassal, ikinci sezonunda yeni hikayeleri, derin diyalogları ve sarsıcı mesajlarıyla başladı. Hikaye, boş beleş konuşmaların havada uçuştuğu bir cehalet ikliminde geçiyor, insanın bu cehaletle nasıl yaşadığına hayret ediyorsunuz. Ahmaklık, insanın içindeki boşluk kadar derinleşebilir mi, yoksa onu mu besler? Önyargılar, bencillikle birleşiyor bu cehalet ikliminde. Zaten önyargılar hangi iklime yakışır ki?