Mücbir Sebep

Balkan bandosunun coşkulu ezgileri, dans grubunun şenlikli ve kıvrak gösterileriyle, daha salona girmeden, fuayede başladı oyun. Arasta Kahvehanesi’nde, sorumsuzluk kapsama alanına dair, güldürülü bir temaşaydı beklentim.

Berkun Oya’nın yönettiği Kuvvetli Bir Alkış, adını yalnızca bir jestten almıyor. İçsel boşlukla savaşan insan, toplumun dayattığı baskılara karşı direniyor. Varoluşun puslu coğrafyasında geziniyor. 

Romantik komedinin en keyifli haliyle seyirciyle buluştuğu bir oyun Aşk Meleği. Aşkın günlük hayatımızda yarattığı karmaşayı; tatlı tesadüfleri, iç sesimizin nezaketten uzak gerçekliğini ve ihtimaller coğrafyasındaki insani halleri sahneye taşıyor. 

"Karıncanın Su İçtiği", savaşların, göçlerin ve yitirilen hayatların şiirsel bir yansımasıdır. Yaşar Kemal’in romanı, bir yandan geçmişin derin yaralarını açığa çıkarır, bir yandan da insanın içinde filizlenen umutları besler.

Aksiyon ve dramı ustalıkla harmanlayan  "Çırak", her bölümüyle izleyiciyi yeni sürprizler ve beklenmedik olaylarla karşılıyor. Dikkat çekici oyunculuk performansları ve özenle seçilmiş müzikleriyle farklı bir atmosfer sunuyor. Özellikle Azeri ezgileri, hikayeye derinlik ve dıygusal bir boyut katıyor. 

Maria, ne sinema perdesine ne de yıldızlı bir gökyüzüne ihtiyaç duyar. Onun anlatımı, Chaplin’in sessiz kahkahalarını kasabanın taş duvarlarına işler, sinemanın parıltısını maden ocaklarının isli tavanlarına taşır. Sinemanın yalnızca görüntülerle değil insanın içinde yanan bir ateşle nasıl hayat bulduğunu gözler önüne serer.

Uzun zamandır Netflix izleme listemde yer alan bir yapımdı Zeytin Ağacı. Ancak her seferinde konusunu okuyup, "Rakı, Balık, Ayvalık" klişesiyle sıradan bir yaz dizisi çağrışımı yaparak izlemeyi erteliyordum. 

Fade Stage & Coffee’nin o küçücük sahnesinde, Meryem’in elindeki bıçak her an fırlayacakmış gibi duruyor ve bu durum, en azından bende bir gerginlik yaratıyor. Bıçak, onun içsel gerilimini ve özgürleşme çabasını somutlaştırırken, aynı zamanda bir tehlikenin ve olası bir trajedinin habercisi gibi sahneyi dolduruyor. 

Film, boş beleş konuşmaların havada uçuştuğu bir cehalet ikliminde ilerliyor. Ancak bu yüzeysel diyaloglar, gülümseten bir etki yaratıyor ve adeta gayri ihtiyari bir nefes gibi ekrana yansıyor. Umutsuzluklar, efkarın yankısında ses buluyor ve tam bu noktada orkestra, arabesk makamında sahneye giriyor. Hayal kırıklıklarının hüznüne ve isyanına en çok arabesk yakışıyor.

Memleketimin her bireyi, bilir kişi makamındadır. Siyaseti bilmeyeni yoktur mesela. Mike Hammer ayarında dedektif, Jeff Bezos düzeyinde girişimcidir. Tırtılın karnını neşe ile doyuran, Ahmet Hamdi Tanpınar seviyesinde şairdir, Baudelaire' den araklaması bile şairane. Ekonomi bilmeyenin toplumdan dışlandığı yerdir ülkem, elini sallasan bilgeye çarpar. Erkeği adam gibi, hatunu Osmanlıdır bu toprakların.

Bir büyük büyük annenin isminin yeniden anlam bulduğu, sevgi ve hasretle yoğrulan zarif bir hikaye. Elif’in yaşam sevinci, umut dolu tebessümü ve ailesine kattığı ışık anlatılıyor.

Toplumun zayıf belleği söz konusu olduğunda anlaşılır katettiğimiz yol. Eski masal tekerlemesindeki gibi: “Az gittik uz gittik dere tepe düz gittik altı ay bir güz gittik, döndük bir de arkamıza baktık ki bir arpa boyu yol gitmişiz.” Bazen bir arpa boyu etmez 325 yıllık yol. 1698-1699 veba salgınında, Sivas, Tokat ve Amasya coğrafyasında, heybelerle mezara taşınan çocuklardan, 2023 Kahramanmaraş depreminde kefensiz gömdüklerimize; kefen meselesinde aldığımız yolu gösterir bir