Hep Alacaklı Ebeveynler Kuşağı

Kendi yalnızlığında büyüyen X kuşağının zamanı da emeği de değersiz değildi diğer kuşaklardan. İki kuşağı bir arada tutmasına rağmen, arada kalmanın bedelini ödeyen bir kuşaktı onlar. Bir yandan kendinden sonraki Y ve Z kuşaklarına karşı hep veren, bir yandan da öncesindeki hep alacaklı ebeveynler kuşağının sınır tanımaz talepleri… Nihayetinde, İsa’ya da Musa’ya da yaranamayan bir kayıp kuşağa dönüştüler. Değişime kapalı değillerdi; cümleleri asla “icat çıkarma” diye başlamazdı. Karşısındakinin sabrını zorlamazlardı; sabır onların doğasında vardı, sıra önce onlardaydı. Sevgilerini hizmetle ölçmez, duygusal yakınlığı eksiklik ya da ayıp saymazlardı. 

Kendi fedakarlıklarına hayran bir kuşaktan, X kuşağına namı diğer kayıp kuşağa kalanlar: yokluklar, zorluklar, sözde özveriler… Her biri bir borç senedi gibi yapıştı üzerlerine. “Bizim zamanımızda” diye başlayan cümlelerin ardında, kendisinden sonra gelen herkes şanslı ve kıymet bilmezdi. Koruma adı altında yönlendiren, yönlendirme adı altında şekil vermeye çalışan bir kuşaktı onlar. 

Tüm bunlar, köprü olmuş ama köprü gibi sağlam duramamış X kuşağını, sürekli bir vicdan sıkışmasına iter: ne yapsa yetmez. Hep alacaklı ebeveynler kuşağı için, yapılan her fedakarlık, bir gün mutlaka karşılık bulması gereken bir hak talebine dönüşür. Yaşam boyunca öğrendikleri kurallar, hayatın değişmez yasası gibi kabul edilir: Kadın dediğin böyle olur. Gelinlikle girilen evden kefenle çıkılır. Baba evine laf edilmez. Sen onu kendi evinde yap. Bir işe tutun, yıllarca kopma... 

Yıkılmaz gibi durup, yıkılmamak için her şeyi yakıp yıkanlar değildi altmış ve yetmişlerin anne babaları. Onlar, “Eskiden biz” diye başlamadan vicdan kartını çekmez, “Ben senin yaşındayken” diye cümleye başlamazdı. Hep alacaklı ebeveynler kuşağıydılar; ama “Biz seni bugünler için mi büyüttük” demekten uzaktılar. Sevgilerini göstermekte cömert, özverileri hesapsızdı; ne talepkar ne de bencil. Sadece kendine hayran, sessiz kuşağın çocuklarıydılar.