Mücbir Sebep

Maria, ne sinema perdesine ne de yıldızlı bir gökyüzüne ihtiyaç duyar. Onun anlatımı, Chaplin’in sessiz kahkahalarını kasabanın taş duvarlarına işler, sinemanın parıltısını maden ocaklarının isli tavanlarına taşır. Sinemanın yalnızca görüntülerle değil insanın içinde yanan bir ateşle nasıl hayat bulduğunu gözler önüne serer.

Uzun zamandır Netflix izleme listemde yer alan bir yapımdı Zeytin Ağacı. Ancak her seferinde konusunu okuyup, "Rakı, Balık, Ayvalık" klişesiyle sıradan bir yaz dizisi çağrışımı yaparak izlemeyi erteliyordum. 

Fade Stage & Coffee’nin o küçücük sahnesinde, Meryem’in elindeki bıçak her an fırlayacakmış gibi duruyor ve bu durum, en azından bende bir gerginlik yaratıyor. Bıçak, onun içsel gerilimini ve özgürleşme çabasını somutlaştırırken, aynı zamanda bir tehlikenin ve olası bir trajedinin habercisi gibi sahneyi dolduruyor. 

Film, boş beleş konuşmaların havada uçuştuğu bir cehalet ikliminde ilerliyor. Ancak bu yüzeysel diyaloglar, gülümseten bir etki yaratıyor ve adeta gayri ihtiyari bir nefes gibi ekrana yansıyor. Umutsuzluklar, efkarın yankısında ses buluyor ve tam bu noktada orkestra, arabesk makamında sahneye giriyor. Hayal kırıklıklarının hüznüne ve isyanına en çok arabesk yakışıyor.